Tijdens het geven van de cursus en het uitleggen van de Regel van 3 hoor ik regelmatig een cursist, meestal een moeder, zeggen: maar mijn zoon/ dochter/man moet juist aankomen….. Ik kan het niet maken om niks “lekkers” meer in huis te halen, want zij hebben die extra calorieën wel nodig. En dat probleem ken ik. Hier in mijn huis woont Dik en Dun ook onder één dak. En het klopt ….
Das lastig. Hier wat voorbeelden van hoe dat dan gaat. We eten vis; ongepaneerde vis voor Dik, gepaneerd visje voor Dun. Dat is het idee. Staat alles lekker op tafel te wachten tot het opgeschept wordt zegt Dun, o doe mij maar dat visje en wijst naar de ongepaneerde vis. Ja, zegt Dik, das goed kan ik die andere. En dat was nou net niet de bedoeling. Als ik dan uitleg hoe het eigenlijk bedoeld was zeggen ze allebei, ja, maar das niet zo lekker. Moet dat nou? Of voorbeeld 2: Dun, in de groei, vetpercentage van ongeveer 3 % en dagelijks veel beweging, krijgt als toetje een bakje Griekse yoghurt. Tenminste, dat is het plan. Voor Dik, uitgegroeid, een wat hoger vetpercentage en minder actief J, heb ik magere yoghurt gekocht. Maar als Dik en Dun dan bij het toetje aangekomen zijn zegt Dik: laat mij die Griekse yoghurt eens proeven en zo gebeurt…..een klein lepeltje. Vervolgens zegt Dik, nou die is veel lekkerder. Ook Dun begint met de Griekse yoghurt. Na een paar hapjes heeft ie genoeg. Pfff wat zit je hier snel vol van. O, geen probleem zegt
Dik; kom maar hier, ik lust jou yoghurt wel…. Daar zit tenminste smaak aan. Weer schiet ik mijn doel voorbij. Dit zijn zomaar wat voorbeelden om jullie duidelijk te maken dat ik echt begrijp hoe lastig dit probleem is. Maar bij Fit & Slank werken we graag aan een oplossing. En naar mijn idee zit ook hier de oplossing in het bewust maken van zowel Dik als Dun.
Dun moet weten dat hij echt die Griekse yoghurt zelf moet opeten en Dik moet weten dat hij daar echt vanaf moet blijven. Dus op de weegschaal ermee en alles even wegen. Als de cijfers duidelijk worden weten beide waarom dat nodig is. Dit wil niet zeggen dat het probleem daarmee is opgelost, maar het helpt wel om bewuster te kiezen en rekening te houden met je doel. En juist dat is voor mijn cursisten vaak een eyeopener. Soms hebben mensen andere behoefte en dat vraagt net dat beetje extra. Ik hoop altijd dat mijn cursisten zichzelf zo de moeite waard vinden dat ze voor zichzelf die ongepaneerde vis bakken, dat ze mager vlees en zuivel kopen. Wil je immers goed voor iedereen kunnen blijven zorgen is het ook zorg dat je jezelf geeft wat je nodig hebt.
En ik hoop, door het schrijven van dit blog, dat Dik onder mijn dak nu echt door heeft, dat hij van al het eten wat ik voor Dun koop af moet blijven……
